در استرالیا، هم پدر و هم مادر مسئولیت مشترک والدینی دارند، اما این موضوع برای همیشه و برای همه زمانها صدق نمیکند. مسئولیت والدین (چه به طور مساوی تقسیم شود یا خیر) به مسائل مهم درازمدت مرتبط است که از جمله آنها میتوان به آموزش، تربیت مذهبی و فرهنگی، سلامت، انتخاب نام و تمهیدات و تسهیلات زندگی اشاره نمود.
در استرالیا دادگاه‌ها فقط طرف کودکان را میگیرند و احکامی صادر می‌کنند که به نفع کودکان است و همواره نفع کودک در استرالیا از اهمیت بالایی برخوردار بوده و مهمترین دغدغه دادگاه‌ها محسوب میشود شاید مهمترین اصل حقوقی که باید در مورد فرزندان خود درک کنید این است که شما به عنوان والدین حق قانونی برای گذراندن وقت خود با فرزند خود یا دیدن او را ندارید. بلکه مطابق با اصول ذکر شده در بالا، این کودکان هستند که حق دارند با والدین خود رابطه پرمعنا و کیفی داشته باشند.
اگر در استرالیا گذارتان به دادگاه خانواده بیفتد، مطمئن باشید قضات این کشور اصول زیر را در مورد فرزندان بر شما تحمیل خواهند نمود. اصل مهمی که دادگاه هنگام بررسی تمهیدات مربوط به کودکان اعمال می کند این است که آیا این تمهیدات به نفع کودک یا کودکان است یا خیر.
- دراسترالیا فرزندان باید از این موهبت برخوردار باشند که هر دو والدین در زندگی آنها مشارکت معنادار ایفا کنند.
- نیاز به محافظت از کودک در برابر آسیب جسمی یا روانی یا قرار گرفتن در معرض آزار، غفلت یا خشونت خانوادگی.
- والدین بایستی به وظایف خود در رابطه با مراقبت، رفاه و رشد فرزندان خود عمل می کنند.
- کودکان حق دارند هر دو والدین خود را بشناسند و تحت مراقبت هر دو باشند و به طور منظم اوقات خود را با آنها بگذرانند و با والدین خود و سایر افراد مهم و دخیل در مراقبت از خود ارتباط برقرار کنند.
- در استرالیا به تمامی نقطه نظرات و ایده های کودکان توجه میشود و موضوع بلوغ کودک و سطح فهم او از اهمیت باایی برخوردار است.
- ماهیت رابطه کودک با هر یک از والدین خود و سایر افراد مهم در زندگی او (نظیر پدربزرگها و مادربزرگها و سایر اعضای خانواده) از جمله مواردی است که در دادگاه های استرالیا به آن بسیار توجه میشود.
- میزان ارتباط والدین کودک با کودک و اینکه والدین چقدر به فرزند خود اهمیت می دهند،
- تأثیر احتمالی هرگونه تغییر در شرایط کودک، از جمله تأثیر احتمالی جدایی کودک از والدین یا شخص مهم دیگری در زندگی کودک.
- دشواری و هزینه عملی مربوط به وقت گذرانی کودک یا برقراری ارتباط با والدین.
- ظرفیت والدین برای تامین نیازهای عاطفی و فکری کودک.
- بلوغ، جنسیت، سبک زندگی و پیشینه (از جمله سبک زندگی، فرهنگ و سنت) کودک و هر یک از والدین کودک، و هر ویژگی دیگری از کودک که به نظر دادگاه مربوط است.
- نگاه پدر و مادر فرزند به موضوع والدینی و اینکه هر یک از آنها تا چه میزان به وظایف والدینی خود آشنا هستند،
- هرگونه خشونت خانوادگی که کودک یا یکی از اعضای خانواده کودک را شامل می شود.
- اینکه آیا بهتر است دادگاه حکمی صادر کند تا احتمال هرگونه دعوای بعدی بین والدین کاهش یابد یا خیر.
- هر چیز دیگری که دادگاه فکر کند به آن کودک مرتبط است
از جمله مشکلات پیش روی اجرای تام و کامل قانون خانواده این است که پیچیدگی‌های خانواده و فرزندان از جمله ارزش‌ها، کارهای روزمره و اهداف، لزوماً در ملاحظات قانونی دیده نمی‌شوند. در حالی که یک قاضی همه اصول را در نظر می گیرد، اما همیشه مواردی که شاید از نظر شما بسیار هم اهمیت دارند (مثل سن، نیازها، بلوغ و خلق و خوی فرزند) مد نظر قرار نمیگیرد.
به همین دلیل است که شما و شریک سابقتان، به عنوان والدین فرزندانتان، بهترین افراد برای گرفتن چنین تصمیمات مهمی برای آنها هستید و هیچکس جای شما را برای محافظت از فرزندانتان نخواهد گرفت
